Η στιγμη της ξεφτυλας...

Μα καλα ειναι δυνατον??Δεν παρακολουθω σχεδον καθολου τηλεοραση, αλλα προσφατα ειδα αυτο το τηλεπαιχνιδι και εφριξα.Αργοτερα εμαθα οτι προβαλλεται εδω και αρκετο καιρο.Μαλιστα, οταν ρωτησα γιαυτο, με κοιτουσαν με ενα υφος λες και δεν ηξερα για το οτι ο Ομπαμα βγηκε πρωθυπουργος των ΗΠΑ. Και το καλο εψαξα..
Και ερωτω..Ειναι δυνατον να πηγαινουν εκει περα και να ξεφτυλιζονται για μερικες χιλιαδες ευρω??Θα μου πεις ειναι πολλα τα λεφταααα.Οk θα πω..Αλλα οχι για να γινεις τοσο ρεζιλι.Μα απορω δεν ντρεπονται??Και αυτοι που φερνουν μαζι τους, μαμαδες,μπαμπαδες,σχεσεις δεν τους λενε τιποτα? Ρωτουσαν την κορη αν εχει παει με γυναικα, αν θα καθοταν στον οποιοδηποτε για τα λεφτα του, απανταει η κορη ναι και η μανα χειροκροταει περηφανη.Αλλα βεβαια, τα τσεπωσε τα 100 χιλιαρικα. Εχουμε ξεφυγει εντελως.
Παραπονιομαστε για το big brother και επειδη μας παρακολουθουνε και ζηταμε να μην παραιβαινεται το ιδιωτικο απορητο και μετα παμε και ξεφτυλιζομαστε για μερικα χιλιαρικα.Ε οχι.Εχει χαθει καθε αξια πια.
Το μονο που μου προξενει αυτο το παιχνιδι ειναι αηδια.Και να εχεις και εκεινη την παρουσιαστρια με το γλυκαναλατο υφος να ρωταει τη μανα, αφου η κορη εχει παραδεχτει οτι θα την αφηνε αν της εδιναν 1 εκατομυριο, 'Πως αισθανεστε, μητερα?' .. Πως να αισθανεται,συνταρακτικα υποθετω!
Ελεος και παλι ελεος...

Πρεπει καπου να ξεσπασω και γω σαν παιδι...

Δεν μπορω αλλο.Πραγματικα δεν μπορω,και ειναι ακομα Νοεμβριος.Νομιζω οτι διαβαζω και δεν κανω τιποτα.Τζαμπα παει τοσος χρονος.Και αυτο που δεν αντεχω ειναι να μου λενε και οι αλλοι οτι δεν διαβαζω.Λες και ξερουν.
Αλλα βεβαια,αυτοι ολα τα ξερουν,ολα τα βλεπουν.Εμενα με ρωτησε κανεις πως νιωθω??Πως αντεχω με τοσο διαβασμα και δεν τα παραταω ολα??Κανεις.
Πολλοι μου ειχαν πει οτι θα ηταν διπλα μου σε αυτη τη δυσκολη χρονια.Και τωρα που ειναι?Δινουμε υποσχεσεις που δεν κραταμε, που δεν εννοουμε καν.Και καταλαβα οτι ειμαι μονη μου σ'αυτο.Γιατι οσοι ειχαν πει οτι θα με στηριζουν, δυστυχως δεν το κανουν.Κριμα, γιατι εγω πιστευα σ'αυτους, πιστευα οτι δεν θα ημουν μονη σε μια τοσο δυσκολη περιοδο.
Παντως το διαβασμα ειναι υπερβολικα πολυ απο τωρα.Υπαρχουν μερες που ξεχναω να φαω, ή δεν καταλαβαινω οτι πηγε 1 το βραδυ και πρεπει να κοιμηθω.Αν δεν ειχα τοσο μεγαλη τρελα να σπουδασω αυτο που θελω, θα τα ειχα παρατησει ολα.Αλλα ελα που εχω ενα ονειρο, και θελω να το πραγματοποιησω.Και αυτο προσπαθω να κανω, με τον καλυτερο δυνατο τροπο που μπορω.
Αλλα ρε γαμωτο, να αναγνωριζεται και λιγακι αυτος ο κοπος.Εστω λιγο..

Οχι πια φιλοι,μονο σεξ??Ευχαριστω,δεν θα παρω.

Μα καλα,ειναι δυνατον??Εκει που τελικα εισαι πεπεισμενη οτι υπαρχει φιλια, και πραγματικη παρακαλω, αναμεσα σε αντρες και γυναικες, μια απλη φραση μπορει να σε διαψευσει κατευθειαν.
Νομιζα οτι ειχα αυτο που λεμε ''κολλητος'' ή ''αδερφος'' ή οπως θελετε πειτε το.Εναν ανθρωπο κοντα μου.Που του τα ελεγα ολα εδω και πολλα χρονια.Τα παντα,γκομενικα, οικογενειακα, σχολικα. Και ηταν εκει για μενα. Ok, θα μου πειτε, το ξερουμε το παρακατω, τελικα ηταν ερωτευμενος μαζι σου και στο ξεφουρνησε τωρα μετα απο ολα αυτα. Ε, ναι αυτο εγινε. Το ξερω οτι ειναι κατι πολυ κοινο, οτι συμβαινει συχνα σε πολλους, οποτε αν δεν σας ενδιαφερει μην διαβασετε παρακατω.
Ηταν για μενα ενα στηριγμα, αυτος που θα ερχοταν την οποιαδηποτε στιγμη να δει αν ειμαι καλα.Και του το ανταπεδιδα αυτο.Αλλα ειλικρινα δεν μου περασε απο το μυαλο ουτε μια στιγμη οτι θα επαιζε κατι αλλο.6 χρονια τωρα ειμαστε αυτοκολλητοι.Περναμε απο διαφορες φασεις, αλλα ποτε δεν χανομαστε.Και αυτος ολο και καμια κοπελα εχει.Και μου αρεσει που τον βλεπω με αλλες, δεν υπαρχει θεμα ζηλιας δηλαδη.Απο μερους μου φυσικα. Γιατι απο το δικο του απ'οτι φαινεται...
Χτες λοιπον, εκει που καθομασταν στο καναπεδακι μου και του ελεγα την Ιστορια (ναι, εκτελουσε και χρεη εξεταστη.Οι Ακατανομαστες πλησιαζουν αλλωστε) , πεταει το βιβλιο και με κοιταει.Ε, εγω συνεχισα να λεω για το Δικοματισμο και με σταματαει και παει να με φιλησει.Ε πλακα μου κανει τωρα?!?! Απο που και ως που? Δεν λεω, ειναι πανεμορφος, αλλα εμενα δεν μου βγαινει με τιποτα, πως να το κανουμε?! Και μετα, αφου φυσικα τον σπρωχνω και ζηταω εξηγησεις (τι τις ηθελα??) , ερχεται και η εξομολογηση..Εδω και δυο χρονια λεει δεν μπορει να με βγαλει απο το μυαλο του.Τελεια ομως ε? Δεν κολακευτηκα καθολου σας πληροφορω.
Ενιωσα οτι τοσο καιρο ζουσα στον κοσμο μου, δεν επαιρνα χαμπαρι τι γινοταν γυρω μου.Τι να πω..Ισως και να μην ηθελα να το δω.
Του ειπα να με αφησει λιγο να σκεφτω.Μπουρδες.Τιποτα δεν εχω να σκεφτω.Απλα να τον αποφυγω ηθελα μεχρι να μου περασει η πρωτη κρυαδα.
Δεν μπορω να ειμαι μαζι του.Με τιποτα.Απλα δεν μου βγαινει,δεν μπορω να τον δω ερωτικα.Και δεν ξερω πως να φερομαι απο δω και περα.
Πραγματικα,ισχυει αυτο που λενε οτι η φιλια καταστρεφεται μετα απο τετοια περιστατικα.Αλλα θα μου πεις, ποια φιλια??Εγω του ελεγα για το Δικοματισμο και αυτος με σκεφτοτανε ανασκελα στο κρεβατι.
Φφφφ, και δεν θελω να τον χασω ρε γαμωτο.Δεν θελω με τιποτα.Τον αγαπαω,αλλα οχι με τον τροπο που θελει αυτος.
Τι θα κανω??

Γυρισααα!

Ναι,πραγματικα,γυρισα!Ετσι θελω να πιστευω δηλαδη!
Καταρχας,να διακιολογηθω γιατι χαθηκα.Βασικα,για να πω και την αληθεια ο υπολογιστης μου πλεον καθεται μοναχουλης πανω στο γραφειο μου και ανοιγει σε πολυ σπανιες στιγμες ελευθερου χρονου..Αντε και για καμια εργασια.Ε,ηταν και καλοκαιρι,δεν με ειδε καθολου το σπιτι μου,οποτε το laptop θα με εβλεπε??
Ας πω λοιπον τις συγκλονιστικες στιγμες που εζησα το καλοκαιρι πρωτα.Και μετα θα παμε και στα σημερινα..
Το καλοκαιρι λοιπον μπορω να πω οτι περασα απλα υπεροχα.1 μηνα ειχα στην διαθεση μου και τον εκμεταλευτηκα με τον καλυτερο δυνατο τροπο!Γυρισα ολα τα ποδια της Χαλκιδικης (ναι,καλε,μην φανταστειτε,παρακατω δεν πηγα!) , εκανα camping (εγω,η υστερικη με την καθαριοτητα και την ταξη!) και γενικα το ευχαριστηθηκα με ολη τη σημασια της λεξεως!Αφου για να καταλαβετε ποσες ωρες ατελειωτες περνουσα στις παραλιες, μαυρισα κιολας!Ποιος?!Εγω!Απιστευτο και ομως αληθινο για μενα,που αν δεν γινω σαν τσιπουρα απο την κοκκινιλα το καλοκαιρι δεν μπορω!Και ομως μαυρισα!Ασχετα που κρατησε το πολυ δυο βδομαδες!
Βεβαια,ωραιο το καλοκαιρι,δεν μπορω να πω..Αλλα μετα ειχα αποτομη προσγειωση.Ελατε τωρα,καταλαβενετε τι εννοω..Τις Ακατανομαστες..Μπορω να πω οτι η τριτη Λυκειου ειναι πιο ηλιθια χρονια της ζωης μου μεχρι τωρα!!Δεν κανω τιποτα αλλο απο το να διαβαζω.Αντε και κανα Σαββατο να βγω.Αυτα.Σχολειο-Σπιτι-Φροντηστηριο με κλειστα ματια το κανω πλεον!Τι να κανω η αμοιρη,θα το περασω και αυτο.Ας οψεται η ρημαδα η Ψυχολογια που φετος βρηκε να ανεβει στα 17.600 μορια..Αλλη 7 μηνες ομως,και μετααααα!
Και ερχομαι στο σημερα!Σημερα,λοιπον,αυτη τη στιγμη που γραφω ειμαι στο κρεβατι,ακινητοποιημενη.Ουτε να κουνηθω δεν μπορω!Διαστρεμμα στον αστραγαλο μου ειπανε.Πατεριτσες μου ειπανε.Ακινησια και ξεκουραση.Ε,λοιπον,εγω το μονο που καταλαβα απο οοοολα αυτα ειναι οτι ειμαι γκαντεμω!Και οτι ειμαι στον κοσμο μου οταν περπαταω στο δρομο..Ε, μα ειναι δυνατον να γυρισει το ποδι μου και να πεσω στο ισιαδι?? Ας επεφτα σε μια λακουβα τουλαχιστον!Να μην γινω και τοοοοσο ξεφτυλα!Τι να πεις..Μονο εγω τα κανω αυτα!
Αλλα ok δεν παραπονιεμαι.Μπορει ο πονος να ειναι ανυποφορος και να χανω Σαββατιατικο παρτυ αυριο,αλλα τουλαχιστον απο δω και περα θα προσεχω περισσοτερο.Και ναι,το υποσχομαι δεν θα εχω στο τερμα στο mp3!Και δεν θα παριστανω την top singer στην μεση του δρομου!
Αυτα λοιπον απο εμενα..Νομιζω οτι καλυψα την απουσια μου και απο δω και περα θα προσπαθησω να γραφω πιο συχνα.
Παω να διαβασω για την Μικρασιατικη Καταστροφη (1922) και για τους προσφυγες.Μην το ψαχνετε..Ιστορια Κατευθυνσης 3ης Λυκειου..Πικραααα!

Υ.Γ. Πλεον ειμαι 17χρονη κοπελα,και οχι 16χρονη! (Αν και περασαν αρκετες μερες απο τα γενεθλια μου,δεχομαι ακομα δωρα,καρτες και οτι θελετε! Χιχιχι!)

Φιλακιαααα!

Μετα απο παροτρυνση του γερου..

-Γιατί κλαις;

Συνηθως απο δικες μου βλακειες..

- Γιατί δεν κλαις;

Δεν κλαιω οταν δεν αξιζει..


- Πού είναι ο βάλτος;

Στο διπλανο χωριο.

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Ο μπαμπας μου ειναι.Διπλα μου.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Στο μυαλο μου..

- Περιφρονείς κάτι;

Τα ανουσια πραγματα

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Ναι,αλλα δεν νομιζω να μου τυχει..

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατι ολα πλεον εχουν τιμη.

-Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Μπα.Πλεον ειναι επισης ολα σε εισαγωγικα,γιατι δεν ξερουμε τι εννοουμε..

- Do you remember revolution?

I'm doing my own now.

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Δεν πιστευω σ'αυτα.Α,και εχω υψοφοβια.

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;

Οχι..

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Ναι.Ανετα.

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;

Δυσκολο..

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Ναι,αν ημουν με τον γερο.

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Αν και τρελενομαι για εκλερ,οχι.Δεν κανω ποτε αυτα που κατακρινω.

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;

Θα εβλεπα τα αστερια και μονο που θα ημουν μαζι σου,αρα δεν θα χρειαζοταν να σου δειξω τα δοντια μου. (δεν εχω σαπισμενα δοντιααα!)

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Οχι,θα προτιμουσα μια καλη βουτια στη θαλασσα.Ετσι μου περνανε ολα.


Φοβερο..Μπραβο στην αποψη,και στον γερο που το συστησε.

Επαννήλθα δρυμιτερη..!

Ξερω,ξερω..Εχω σημειωσει απουσιες..Αλλα ειχα μια μικρη περιπετεια και γω..
Χαμηλος αιματοκριτης,χαμηλη πιεση και μπαμ..Ολα μαυρα..Αλλα ας τα παρω απο την αρχη..
Ημουν που λετε σχολειο,και δεν αισθανομουν καλα απο την αρχη.Καποια στιγμη λοιπον με πιανει μια ζαλαδα και μετα το μονο που θυμαμαι ειναι μια καθηγητρια απο πανω μου και καμια εικοσαρια ατομα να με κοιτανε περιεργα.Συνειδητοποιω λοιπον οτι ειμαι πεσμενη καταχαμα και προσπαθω να συνελθω.Λυποθυμισα με λιγα λογια..
Τρομακτικη εμπειρια.Οποιος την εχει ζησει θα με καταλαβει.Το μονο που θυμαμαι απο την ολη φαση ειναι τον εαυτο μου να σκεφτεται οτι πρεπει να σηκωθει.Μονο αυτο.Σκεφτομουν συνεχως 'Σηκω τωρα'.Και οντως σηκωθηκα.
Και με πηγαν στο νοσοκομειο και ολοι μεσα στον πανικο..Μεχρι και εγκυο με βγαλανε καποιοι.Ειπαμε,ηρεμιααα!
Για να μην τα πολυλογω εμεινα στο νοσοκομειο μια βδομαδα,μιας και δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου.Και ειμαι ολο αυτο το διαστημα με βιταμινες και σιδηρο και εχω και τα διαβασματα μου.
Αλλα ενταξει,δεν γκρινιαζω.Ξερω οτι αυτα συμβαινουν,δεν με πηρε καθολου απο κατω.
Αυτο που καταλαβα απο την ολη κατασταση και με χαροποιησε πληρως ειναι το ποιος νοιαζεται πραγματικα για μενα.Και επιβεβαιωθηκε ο κανονας,οτι στις δυσκολες στιγμες φαινεται ποιος νοιαζεται πραγματικα..
Θα σας κρατω ενημερους για τα νεοτερα!Ελπιζω οοολοι να ειστε καλα και οπως σας αφησα!
Φιλια σε ολους και στο γερο ειδικοτερα που παρατηρησε την απουσια μου!

Εξομολογηση...

Καταρχας να πω οτι δεν ειμαι καθολου ευσυγκινητος ανθρωπος.Πρεπει να γινει κατι πολυ συνταρακτικο για να φτασω σε σημειο να πω οτι ειμαι συγκινημενη.Μονο που τις προαλλες μαλλον αλλαξαν λιγακι τα πραγματα..
Σαββατο πρωι,1η Μαρτιου.Ειμαι στο δωαμτιο μου και διαβαζω.Ξυπναει η μαμα,ερχεται μου λεει 'Καλημερα',της λεω 'Καλο μηνα!' και μου λεει 'Καλο μηνα αγαπη μου.'Και με παιρνουν τα ζουμια.Αρχιζω και κλαιω,απο συγκινηση.Δεν ξερω γιατι,δεν ξερω πως μου ηρθε,μπορει να ακουγεται μελοδραματικο,αλλα εκλαιγα.
Αισθανθηκα πολυ παραξενα..Την αγαπαω αυτη τη γυναικα οσο τιποτα αλλο.Ποτε πριν δεν το ειχα αισθανθει τοσο εντονα.Και τωρα αυτη η μικρη φραση που μου ειπε με εκανε να συνηδειτοποιησω οτι ειναι τα παντα για μενα.Οκ,μπορει να ακουγονται πολυ γελοια ολα αυτα,αλλα εγω ετσι νιωθω.Απο μια προταση,ενα τιποτα δηλαδη,που μου ειπε καταλαβα πολλα πραγματα..
Τελικα,τα μικρα πραγματα εχουν αξια.Αποδεδειγμενο πλεον.