Απλα το λατρευω..

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο



Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.



ΙΙ.



Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.



ΙΙΙ.



Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανήσεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου



ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.


ΙV.



Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους


Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς



Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςάκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς


Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.



V.



Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανουΒυθού,
μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.



VI.



Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης
πάνω από τά βουνάτής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !



VII.



Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρήΈχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ


ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ


ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...



Οδυσσεας Ελυτης-Μονογραμμα

Φιλικη Συμβουλη!

Ξεκινηστε γυμναστηριο αν δεν το εχετε κανει ηδη!Εγω που το εφαρμοσα αισθανομαι τελεια!Ολο το αγχος,ολες οι σκοτουρες και γενικως ΟΛΑ φευγουν απο το μυαλο σου.Χτυπιεσαι,ιδρωνεις και απλα κινησε!Χωρις να σε νοιαζει τιποτα!
Και βεβαιως χανεις και κανενα γραμμαριο!Τελεια,τελεια,τελεια!
Αντε,τι καθεστε ακομα??Πηγαινετε να γραφτειτεεεεε!

Στον πυρετο του ..

Ε,ολοι η Ελλαδα μιλαει γι αυτο,να μην μιλησω και γω??
Η λεξη που ταιριαζει απολυτα στην συγκεκριμενη κατασταση ειναι : ΕΛΕΟΣ.
Ειχε προβληματα ο κοσμος,τωρα απεκτησε και ενα ακομα!Ποσα πραγματα κρυβονται πισω απο αυτο και ποσοι καλυπτουν ο ενας τον αλλον?Βγαινουν στην τηλεοραση και το παιζουν συντετριμμενοι απο το γεγονος και στην τελικη ειναι και αυτοι μπλεγμενοι μεσα.
Λες και δεν ξεραμε οτι οι πολιτικοι ειναι πιο βρωμικοι και απο τους απλυτους.Το ιδιο και οι δημοσιογραφοι.
Και το οτι εγινε μια αποπειρα αυτοκτονιας ξεχαστηκε κατευθειαν,μολις βγηκε στη φορα ενα 'ροζ' dvd.Αρα το θεμα ειναι τι πουλαει στην τελικη,οχι η ειδηση αυτη καθαυτη.
Δηλαδη ελεος,πραγματικα ελεος..Τιποτα αλλο δεν εχω να παω,ουτε θα ασχοληθω παραπανω,κανοντας τους την χαρη.
Που παμε πιαααα..

Καποιος να μας προσεχει..

Μπορει να ακουγεται λιγο μελοδραματικο..Αλλα..Ειναι καποιοι ανθρωποι στην ζωη μας που απλα δεν μπορουμε να τη φανταστουμε χωρις αυτους.Ειναι αυτοι που ειναι μερος του εαυτου μας.
Εγω ειμαι χαρουμενη που πλεον στην ζωη μου εχω τετοιους ανθρωπους.Και δεν μιλαω για τους γκομενους που ερχονται και φευγουν και ειναι σαν να μην ηρθαν ποτε.Μιλαω γιαυτους που ειναι παντα εδω,διπλα μου οταν δεν ειμαι καλα.Που μιλαμε στο τηλεφωνο για ωρες και ποτε δεν μενουμε χωρις να εχουμε κατι να πουμε.
Μπορει να ειναι λιγοι..Αλλα ειναι τοσο σημαντικοι.Και το τελειοτερο ειναι οτι δεν φοβουνται να μου δειξουν οτι μ'αγαπανε.Γιατι ολοι εχουμε αναγκη απο αγαπη,αυτο ειναι το μονο σιγουρο.Και αυτοι μου το δειχνουν με καθε ευκαιρια.Με τον πιο απλο τροπο.Με μια αγκαλια,με ενα βλεμα,με ενα γελιο.
Πηρα αφορμη απο την χτεσινη καθιερωμενη εξοδο,που συνεβη κατι και με εκανε εντελως χαλια.Εκαναν τα παντα να μου φτιαξουν την διαθεση,να συζητησουν,να προσπαθησουν να βρουν μια λυση στο προβλημα.Και το καταφεραν.Γιατι το προβλημα ηταν εμμεσα και δικο τους..Γιατι αν δεν ειμαι εγω καλα,δεν ειναι και αυτοι,και το αντιστροφο.
Γι'αυτο και γω τους ανταποδιδω τα παντα.Χωρις να φοβαμαι οτι δεν θα τα παρω πισω.Παντα τα παιρνω.Και ειμαι τοσο χαρουμενη γι αυτο.
Ειμαι σιγουρη οτι ολοι εχουμε εστω και απο εναν τετοιο ανθρωπο κοντα μας.Ειτε ειναι φιλος,ειτε συγγενης,ειτε σχεση.Αρα καταλαβαινετε για τι μιλαω..
Δεν θα τους αφησω να φυγουν ποτε απο κοντα μου.Ποτε ομως..

Μαθηματα,μαθηματα,και παλι μαθηματα..

Ειχα παραπονο απο τον ''γερο'' οτι με χασατε..
Πολυυυυ διαβασμα..Καθολου ελευθερος χρονος..Και συνεπως,καθολου αναρτησεις..
Εχω μπει σε ενα προγραμμα και ειναι ελαχιστες οι φορες που ξεφευγω απο αυτο..Αν και κουραζομαι αρκετα (εως πολυ) βγαινει κατι απο ολο αυτο.Και γιαυτο συνεχιζω.
Τον τελευταιο καιρο πολυ τσακωμος πεφτει και δεν μ'αρεσει.Μια με την μαμα,μια με την παρεα..Τι φταιει δεν ξερω..Και νευρα,πολλα νευρα απο την πιεση και την ελληψη ελευθερου χρονου..Ελπιζω να περασουν συντομα,γτ εχω βαρεθει και εγω και ολοι οι αλλοι να με βλεπω με μουτρα κατεβασμενα μεχρι το πατωμα συνεχως.Τι να κανω ομως??Αφου αυτο μου βγαινει αυτη τη στιγμη,τιποτα αλλο..
Βασικα χρειαζομαι μια ανανεωση,κατι καινουριο να ερθει και να με ταρακουνησει λιγακι.Κατι που θα με κανει να βγω απο ολα αυτα που ειμαι κλεισμενη τωρα,που θα με κανει να γελασω και να ξεφυγω.Κατι που προς το παρον ειναι πολυ μακρια οπως φαινεται.
Οταν θα σας κρατησω ενημερους.
Μεχρι τοτε,καλα να περνατε ολοιιι!!

Υ.Γ.Και υποσχομαι (ναι αληθεια,υποσχομαι!!) να γραφω πιο συχνα.

Αγαπημενο τραγουδι..

Και ενα τραγουδακι για να μην μιλαω μονο εγω..Ας μιλησει και η φωνη του Βασιλη..

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνουτα δυο σου μάτια
και χαράζουν τον αέρα
Η αγκαλιά σου είναι σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ
Σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπό σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα, όσο αντέξεις
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Πάρε με, πάρε με...

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
Εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
Μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με, πάρε με...

Φιλικη συμβουλη : Μην παψετε ποτε να ονειρευεστε..και αυτο το τραγουδι νομιζω ειναι το καταλληλο για ονειρα..Enjoy :)

Πρωην,δευτερες ευκαιριες κτλ..

Και δεν εννοω μονο τους πρωην σε σχεσεις.Το λεω γενικα.Πρωην φιλος,πρωην κολλητος,πρωην συγγενης (ναι υπαρχει και αυτη η κατηγορια). Και ερωτω εγω..Γιατι πρεπει να δινουμε τοοοοσες ευκαιριες?Και εφοσον ενα λαθος γινεται μια,δυο,τρεις φορες εμεις γιατι συνεχιζουμε να εχουμε την αυταπατη οτι τα πραγματα θα αλλαξουν? Ε,λοιπον..ποτε δεν αλλαζουν.Ουτε θα αλλαξουν.Γιατι απλουστατα,οι ανθρωποι δεν αλλαζουν.
Ε και γω βαρεθηκα να δινω ευκαιριες σε αθρωπους που δεν προκειται να αλλαξουν ποτε.Τελος,φτανει.

Α,και παραλιγο να το ξεχασω!
Καλη χρονια σε ολους και ευχομαι το 2008 να φερει οσα δεν προλαβε το 2007!!Φιλια σε ολους!!