Η στιγμη της ξεφτυλας...

Μα καλα ειναι δυνατον??Δεν παρακολουθω σχεδον καθολου τηλεοραση, αλλα προσφατα ειδα αυτο το τηλεπαιχνιδι και εφριξα.Αργοτερα εμαθα οτι προβαλλεται εδω και αρκετο καιρο.Μαλιστα, οταν ρωτησα γιαυτο, με κοιτουσαν με ενα υφος λες και δεν ηξερα για το οτι ο Ομπαμα βγηκε πρωθυπουργος των ΗΠΑ. Και το καλο εψαξα..
Και ερωτω..Ειναι δυνατον να πηγαινουν εκει περα και να ξεφτυλιζονται για μερικες χιλιαδες ευρω??Θα μου πεις ειναι πολλα τα λεφταααα.Οk θα πω..Αλλα οχι για να γινεις τοσο ρεζιλι.Μα απορω δεν ντρεπονται??Και αυτοι που φερνουν μαζι τους, μαμαδες,μπαμπαδες,σχεσεις δεν τους λενε τιποτα? Ρωτουσαν την κορη αν εχει παει με γυναικα, αν θα καθοταν στον οποιοδηποτε για τα λεφτα του, απανταει η κορη ναι και η μανα χειροκροταει περηφανη.Αλλα βεβαια, τα τσεπωσε τα 100 χιλιαρικα. Εχουμε ξεφυγει εντελως.
Παραπονιομαστε για το big brother και επειδη μας παρακολουθουνε και ζηταμε να μην παραιβαινεται το ιδιωτικο απορητο και μετα παμε και ξεφτυλιζομαστε για μερικα χιλιαρικα.Ε οχι.Εχει χαθει καθε αξια πια.
Το μονο που μου προξενει αυτο το παιχνιδι ειναι αηδια.Και να εχεις και εκεινη την παρουσιαστρια με το γλυκαναλατο υφος να ρωταει τη μανα, αφου η κορη εχει παραδεχτει οτι θα την αφηνε αν της εδιναν 1 εκατομυριο, 'Πως αισθανεστε, μητερα?' .. Πως να αισθανεται,συνταρακτικα υποθετω!
Ελεος και παλι ελεος...

Πρεπει καπου να ξεσπασω και γω σαν παιδι...

Δεν μπορω αλλο.Πραγματικα δεν μπορω,και ειναι ακομα Νοεμβριος.Νομιζω οτι διαβαζω και δεν κανω τιποτα.Τζαμπα παει τοσος χρονος.Και αυτο που δεν αντεχω ειναι να μου λενε και οι αλλοι οτι δεν διαβαζω.Λες και ξερουν.
Αλλα βεβαια,αυτοι ολα τα ξερουν,ολα τα βλεπουν.Εμενα με ρωτησε κανεις πως νιωθω??Πως αντεχω με τοσο διαβασμα και δεν τα παραταω ολα??Κανεις.
Πολλοι μου ειχαν πει οτι θα ηταν διπλα μου σε αυτη τη δυσκολη χρονια.Και τωρα που ειναι?Δινουμε υποσχεσεις που δεν κραταμε, που δεν εννοουμε καν.Και καταλαβα οτι ειμαι μονη μου σ'αυτο.Γιατι οσοι ειχαν πει οτι θα με στηριζουν, δυστυχως δεν το κανουν.Κριμα, γιατι εγω πιστευα σ'αυτους, πιστευα οτι δεν θα ημουν μονη σε μια τοσο δυσκολη περιοδο.
Παντως το διαβασμα ειναι υπερβολικα πολυ απο τωρα.Υπαρχουν μερες που ξεχναω να φαω, ή δεν καταλαβαινω οτι πηγε 1 το βραδυ και πρεπει να κοιμηθω.Αν δεν ειχα τοσο μεγαλη τρελα να σπουδασω αυτο που θελω, θα τα ειχα παρατησει ολα.Αλλα ελα που εχω ενα ονειρο, και θελω να το πραγματοποιησω.Και αυτο προσπαθω να κανω, με τον καλυτερο δυνατο τροπο που μπορω.
Αλλα ρε γαμωτο, να αναγνωριζεται και λιγακι αυτος ο κοπος.Εστω λιγο..

Οχι πια φιλοι,μονο σεξ??Ευχαριστω,δεν θα παρω.

Μα καλα,ειναι δυνατον??Εκει που τελικα εισαι πεπεισμενη οτι υπαρχει φιλια, και πραγματικη παρακαλω, αναμεσα σε αντρες και γυναικες, μια απλη φραση μπορει να σε διαψευσει κατευθειαν.
Νομιζα οτι ειχα αυτο που λεμε ''κολλητος'' ή ''αδερφος'' ή οπως θελετε πειτε το.Εναν ανθρωπο κοντα μου.Που του τα ελεγα ολα εδω και πολλα χρονια.Τα παντα,γκομενικα, οικογενειακα, σχολικα. Και ηταν εκει για μενα. Ok, θα μου πειτε, το ξερουμε το παρακατω, τελικα ηταν ερωτευμενος μαζι σου και στο ξεφουρνησε τωρα μετα απο ολα αυτα. Ε, ναι αυτο εγινε. Το ξερω οτι ειναι κατι πολυ κοινο, οτι συμβαινει συχνα σε πολλους, οποτε αν δεν σας ενδιαφερει μην διαβασετε παρακατω.
Ηταν για μενα ενα στηριγμα, αυτος που θα ερχοταν την οποιαδηποτε στιγμη να δει αν ειμαι καλα.Και του το ανταπεδιδα αυτο.Αλλα ειλικρινα δεν μου περασε απο το μυαλο ουτε μια στιγμη οτι θα επαιζε κατι αλλο.6 χρονια τωρα ειμαστε αυτοκολλητοι.Περναμε απο διαφορες φασεις, αλλα ποτε δεν χανομαστε.Και αυτος ολο και καμια κοπελα εχει.Και μου αρεσει που τον βλεπω με αλλες, δεν υπαρχει θεμα ζηλιας δηλαδη.Απο μερους μου φυσικα. Γιατι απο το δικο του απ'οτι φαινεται...
Χτες λοιπον, εκει που καθομασταν στο καναπεδακι μου και του ελεγα την Ιστορια (ναι, εκτελουσε και χρεη εξεταστη.Οι Ακατανομαστες πλησιαζουν αλλωστε) , πεταει το βιβλιο και με κοιταει.Ε, εγω συνεχισα να λεω για το Δικοματισμο και με σταματαει και παει να με φιλησει.Ε πλακα μου κανει τωρα?!?! Απο που και ως που? Δεν λεω, ειναι πανεμορφος, αλλα εμενα δεν μου βγαινει με τιποτα, πως να το κανουμε?! Και μετα, αφου φυσικα τον σπρωχνω και ζηταω εξηγησεις (τι τις ηθελα??) , ερχεται και η εξομολογηση..Εδω και δυο χρονια λεει δεν μπορει να με βγαλει απο το μυαλο του.Τελεια ομως ε? Δεν κολακευτηκα καθολου σας πληροφορω.
Ενιωσα οτι τοσο καιρο ζουσα στον κοσμο μου, δεν επαιρνα χαμπαρι τι γινοταν γυρω μου.Τι να πω..Ισως και να μην ηθελα να το δω.
Του ειπα να με αφησει λιγο να σκεφτω.Μπουρδες.Τιποτα δεν εχω να σκεφτω.Απλα να τον αποφυγω ηθελα μεχρι να μου περασει η πρωτη κρυαδα.
Δεν μπορω να ειμαι μαζι του.Με τιποτα.Απλα δεν μου βγαινει,δεν μπορω να τον δω ερωτικα.Και δεν ξερω πως να φερομαι απο δω και περα.
Πραγματικα,ισχυει αυτο που λενε οτι η φιλια καταστρεφεται μετα απο τετοια περιστατικα.Αλλα θα μου πεις, ποια φιλια??Εγω του ελεγα για το Δικοματισμο και αυτος με σκεφτοτανε ανασκελα στο κρεβατι.
Φφφφ, και δεν θελω να τον χασω ρε γαμωτο.Δεν θελω με τιποτα.Τον αγαπαω,αλλα οχι με τον τροπο που θελει αυτος.
Τι θα κανω??

Γυρισααα!

Ναι,πραγματικα,γυρισα!Ετσι θελω να πιστευω δηλαδη!
Καταρχας,να διακιολογηθω γιατι χαθηκα.Βασικα,για να πω και την αληθεια ο υπολογιστης μου πλεον καθεται μοναχουλης πανω στο γραφειο μου και ανοιγει σε πολυ σπανιες στιγμες ελευθερου χρονου..Αντε και για καμια εργασια.Ε,ηταν και καλοκαιρι,δεν με ειδε καθολου το σπιτι μου,οποτε το laptop θα με εβλεπε??
Ας πω λοιπον τις συγκλονιστικες στιγμες που εζησα το καλοκαιρι πρωτα.Και μετα θα παμε και στα σημερινα..
Το καλοκαιρι λοιπον μπορω να πω οτι περασα απλα υπεροχα.1 μηνα ειχα στην διαθεση μου και τον εκμεταλευτηκα με τον καλυτερο δυνατο τροπο!Γυρισα ολα τα ποδια της Χαλκιδικης (ναι,καλε,μην φανταστειτε,παρακατω δεν πηγα!) , εκανα camping (εγω,η υστερικη με την καθαριοτητα και την ταξη!) και γενικα το ευχαριστηθηκα με ολη τη σημασια της λεξεως!Αφου για να καταλαβετε ποσες ωρες ατελειωτες περνουσα στις παραλιες, μαυρισα κιολας!Ποιος?!Εγω!Απιστευτο και ομως αληθινο για μενα,που αν δεν γινω σαν τσιπουρα απο την κοκκινιλα το καλοκαιρι δεν μπορω!Και ομως μαυρισα!Ασχετα που κρατησε το πολυ δυο βδομαδες!
Βεβαια,ωραιο το καλοκαιρι,δεν μπορω να πω..Αλλα μετα ειχα αποτομη προσγειωση.Ελατε τωρα,καταλαβενετε τι εννοω..Τις Ακατανομαστες..Μπορω να πω οτι η τριτη Λυκειου ειναι πιο ηλιθια χρονια της ζωης μου μεχρι τωρα!!Δεν κανω τιποτα αλλο απο το να διαβαζω.Αντε και κανα Σαββατο να βγω.Αυτα.Σχολειο-Σπιτι-Φροντηστηριο με κλειστα ματια το κανω πλεον!Τι να κανω η αμοιρη,θα το περασω και αυτο.Ας οψεται η ρημαδα η Ψυχολογια που φετος βρηκε να ανεβει στα 17.600 μορια..Αλλη 7 μηνες ομως,και μετααααα!
Και ερχομαι στο σημερα!Σημερα,λοιπον,αυτη τη στιγμη που γραφω ειμαι στο κρεβατι,ακινητοποιημενη.Ουτε να κουνηθω δεν μπορω!Διαστρεμμα στον αστραγαλο μου ειπανε.Πατεριτσες μου ειπανε.Ακινησια και ξεκουραση.Ε,λοιπον,εγω το μονο που καταλαβα απο οοοολα αυτα ειναι οτι ειμαι γκαντεμω!Και οτι ειμαι στον κοσμο μου οταν περπαταω στο δρομο..Ε, μα ειναι δυνατον να γυρισει το ποδι μου και να πεσω στο ισιαδι?? Ας επεφτα σε μια λακουβα τουλαχιστον!Να μην γινω και τοοοοσο ξεφτυλα!Τι να πεις..Μονο εγω τα κανω αυτα!
Αλλα ok δεν παραπονιεμαι.Μπορει ο πονος να ειναι ανυποφορος και να χανω Σαββατιατικο παρτυ αυριο,αλλα τουλαχιστον απο δω και περα θα προσεχω περισσοτερο.Και ναι,το υποσχομαι δεν θα εχω στο τερμα στο mp3!Και δεν θα παριστανω την top singer στην μεση του δρομου!
Αυτα λοιπον απο εμενα..Νομιζω οτι καλυψα την απουσια μου και απο δω και περα θα προσπαθησω να γραφω πιο συχνα.
Παω να διαβασω για την Μικρασιατικη Καταστροφη (1922) και για τους προσφυγες.Μην το ψαχνετε..Ιστορια Κατευθυνσης 3ης Λυκειου..Πικραααα!

Υ.Γ. Πλεον ειμαι 17χρονη κοπελα,και οχι 16χρονη! (Αν και περασαν αρκετες μερες απο τα γενεθλια μου,δεχομαι ακομα δωρα,καρτες και οτι θελετε! Χιχιχι!)

Φιλακιαααα!

Μετα απο παροτρυνση του γερου..

-Γιατί κλαις;

Συνηθως απο δικες μου βλακειες..

- Γιατί δεν κλαις;

Δεν κλαιω οταν δεν αξιζει..


- Πού είναι ο βάλτος;

Στο διπλανο χωριο.

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Ο μπαμπας μου ειναι.Διπλα μου.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Στο μυαλο μου..

- Περιφρονείς κάτι;

Τα ανουσια πραγματα

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Ναι,αλλα δεν νομιζω να μου τυχει..

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατι ολα πλεον εχουν τιμη.

-Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Μπα.Πλεον ειναι επισης ολα σε εισαγωγικα,γιατι δεν ξερουμε τι εννοουμε..

- Do you remember revolution?

I'm doing my own now.

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Δεν πιστευω σ'αυτα.Α,και εχω υψοφοβια.

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;

Οχι..

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Ναι.Ανετα.

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;

Δυσκολο..

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Ναι,αν ημουν με τον γερο.

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Αν και τρελενομαι για εκλερ,οχι.Δεν κανω ποτε αυτα που κατακρινω.

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;

Θα εβλεπα τα αστερια και μονο που θα ημουν μαζι σου,αρα δεν θα χρειαζοταν να σου δειξω τα δοντια μου. (δεν εχω σαπισμενα δοντιααα!)

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Οχι,θα προτιμουσα μια καλη βουτια στη θαλασσα.Ετσι μου περνανε ολα.


Φοβερο..Μπραβο στην αποψη,και στον γερο που το συστησε.

Επαννήλθα δρυμιτερη..!

Ξερω,ξερω..Εχω σημειωσει απουσιες..Αλλα ειχα μια μικρη περιπετεια και γω..
Χαμηλος αιματοκριτης,χαμηλη πιεση και μπαμ..Ολα μαυρα..Αλλα ας τα παρω απο την αρχη..
Ημουν που λετε σχολειο,και δεν αισθανομουν καλα απο την αρχη.Καποια στιγμη λοιπον με πιανει μια ζαλαδα και μετα το μονο που θυμαμαι ειναι μια καθηγητρια απο πανω μου και καμια εικοσαρια ατομα να με κοιτανε περιεργα.Συνειδητοποιω λοιπον οτι ειμαι πεσμενη καταχαμα και προσπαθω να συνελθω.Λυποθυμισα με λιγα λογια..
Τρομακτικη εμπειρια.Οποιος την εχει ζησει θα με καταλαβει.Το μονο που θυμαμαι απο την ολη φαση ειναι τον εαυτο μου να σκεφτεται οτι πρεπει να σηκωθει.Μονο αυτο.Σκεφτομουν συνεχως 'Σηκω τωρα'.Και οντως σηκωθηκα.
Και με πηγαν στο νοσοκομειο και ολοι μεσα στον πανικο..Μεχρι και εγκυο με βγαλανε καποιοι.Ειπαμε,ηρεμιααα!
Για να μην τα πολυλογω εμεινα στο νοσοκομειο μια βδομαδα,μιας και δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου.Και ειμαι ολο αυτο το διαστημα με βιταμινες και σιδηρο και εχω και τα διαβασματα μου.
Αλλα ενταξει,δεν γκρινιαζω.Ξερω οτι αυτα συμβαινουν,δεν με πηρε καθολου απο κατω.
Αυτο που καταλαβα απο την ολη κατασταση και με χαροποιησε πληρως ειναι το ποιος νοιαζεται πραγματικα για μενα.Και επιβεβαιωθηκε ο κανονας,οτι στις δυσκολες στιγμες φαινεται ποιος νοιαζεται πραγματικα..
Θα σας κρατω ενημερους για τα νεοτερα!Ελπιζω οοολοι να ειστε καλα και οπως σας αφησα!
Φιλια σε ολους και στο γερο ειδικοτερα που παρατηρησε την απουσια μου!

Εξομολογηση...

Καταρχας να πω οτι δεν ειμαι καθολου ευσυγκινητος ανθρωπος.Πρεπει να γινει κατι πολυ συνταρακτικο για να φτασω σε σημειο να πω οτι ειμαι συγκινημενη.Μονο που τις προαλλες μαλλον αλλαξαν λιγακι τα πραγματα..
Σαββατο πρωι,1η Μαρτιου.Ειμαι στο δωαμτιο μου και διαβαζω.Ξυπναει η μαμα,ερχεται μου λεει 'Καλημερα',της λεω 'Καλο μηνα!' και μου λεει 'Καλο μηνα αγαπη μου.'Και με παιρνουν τα ζουμια.Αρχιζω και κλαιω,απο συγκινηση.Δεν ξερω γιατι,δεν ξερω πως μου ηρθε,μπορει να ακουγεται μελοδραματικο,αλλα εκλαιγα.
Αισθανθηκα πολυ παραξενα..Την αγαπαω αυτη τη γυναικα οσο τιποτα αλλο.Ποτε πριν δεν το ειχα αισθανθει τοσο εντονα.Και τωρα αυτη η μικρη φραση που μου ειπε με εκανε να συνηδειτοποιησω οτι ειναι τα παντα για μενα.Οκ,μπορει να ακουγονται πολυ γελοια ολα αυτα,αλλα εγω ετσι νιωθω.Απο μια προταση,ενα τιποτα δηλαδη,που μου ειπε καταλαβα πολλα πραγματα..
Τελικα,τα μικρα πραγματα εχουν αξια.Αποδεδειγμενο πλεον.

Αλλαξε ο καιρος..

..Και βαλαμε τα ρουχα μας αλλιως!Ή μαλλον βαλαμε αλλα,πιο ελαφρια,πιο ανετα.Επιτελους..Αν και ειμαι σιγουρη οτι τα πουλοβερ θα ξαναβγουν στην επιφανεια σε λιγες μερες..
Οτι να ναι παντως ειναι ο καιρος.Στην Αθηνα επεφτε χιονι και εδω σκαγαμε απο την ζεστη!Τι γινεται πια??
Και το θεμα ειναι οτι ο καιρος εμενα με επηρεαζει ψυχολογικα.Αλλαζει αυτος,αλλαζει και η διαθεση μου.Δηλαδη σταθεροτητα μηδεν..Αντε να δουμε τι θα γινει..Ελπιζω να μεινει ετσι,με τον ηλιακο επανω,γιατι και τα μουτρα δεν αντεχω οταν συνεφιαζει και κανει κρυο,και την εχω καταβρει με τις ζακετουλες!

Μπορει να φανω λιιιιγο κακια..!

Καταρχας συγγνωμη που με χασατε,αλλα ο κακιασμενος ο υπολογιστης μου δεν ελεγε να ανοιξει μεχρι χτες!
Και τωρα στο θεμα μας..
Σημερα το 90% των blog θα μιλανε για τον ερωτα και τον Αγιο Βαλεντινο,οποτε και γω δεν θα πρωτοτυπισω!
Γενικα,διαφωνω καθετα με την ιδεα του Αγιου Βαλεντινου,και της γιορτης ολοκληρης.Ο ερωτας ειναι απο μονος του μια γιορτη.Και δεν εχει καμια ουσια να την γιορταζουμε μια συγκεκριμενη μερα του χρονου,αφου οταν εισαι ερωτευεμενος πραγματικα,γιορταζεις καθε μερα.
Το να παιρνεις δωρα και να λες ''σ'αγαπω'' νομιζω οτι μπορεις να το κανεις ολες τις μερες,ωρες,λεπτα που εισαι μαζι με καποιον.Δεν μπορω να καταλαβω γιατι σημερα πρεπει να πλουτιζουμε τα μαγαζια και τα ανθοπωλια για να εκδηλωσουμε τον ερωτα και την αγαπη μας.Δεν γινεται να σ'αγαπαει καποιος πιο πολυ σημερα ειδικα.Σάγαπαει παντα.Και δεν χρειαζεται τιποτα για να σου το αποδειξει,εκτος απο αυτον τον ιδιο.
Και αν το παρουμε απο θρησκευτικης πλευρας,ο Βαλεντινος ειναι Αγιος της Καθολικης εκκλησιας,προστατης των τρελων.Δηλαδη με ερωτα καμια σχεση.Μα καμια ομως!
Τελοσπαντων,δεν ειμαι εγω αυτη που θα κρινει,απλα πιστευω οτι δεν εχει νοημα για μια απλη,συνιθισμενη μερα να γινεται τετοιος ντορος.
Και το αλλο που ακουσα σημερα και κουφαθηκα : ''Αν δεν μου παρει δωρο σημερα,θα τον χωρισω!Θα ειναι πολυ γαιδαρος τετοια μερα!'' Αν σχολιασω θα γινω πολυυυ κακια..Αλλα θα σχολιασω!Δηλαδη περιμενουμε τα αρκουδακια και τα τριανταφυλλα για να καταλαβουμε την αγαπη του αλλου?Περιμενουμε τις 14 Φεβρουαριου για να δειξουμε τον ερωτα μας??Ε,οχι,πρεπει να εισαι γελοιος για να σκεφτεσαι ετσι.
Και μετα,ερχονται και αυτοι που ετυχε να ειναι μονοι τετοια μερα,και απελπιζονται,και στεναχωριουνται και λενε ''Μα γιατι??''..Ψυχολογικος πολεμος τους γινεται..Ελεος..

Ειμαι σιγουρη οτι θα σκεφτεστε οτι ειμαι μια απελπισμενη,χωρις σχεση,που επειδη δεν πηρε δωρο απο τον ''Βαλεντινο'' της σημερα κλαιει την μοιρα της.
Ερχομαι να σας διαψευσω λοιπον.Και σχεση εχω,και ερωτευμενη ειμαι.Αλλα τον ερωτα μου τον εχω δειξει προ πολλου,και συνεχιζω να τον δειχνω καθε μερα και καθε ωρα που μετραει.Δεν πηρα δωρο σημερα,ουτε θα δωσω.Μπορει να δωσω αυριο,μπορει μεθαυριο,μπορει την αλλη βδομαδα!Τι σημασια εχει?!

Πρεπει να μαθουμε ολοι να μην περιμενουμε τετοιες μερες για να δειξουμε τα αισθηματα μας,αλλα να εκμεταλευομαστε την καθε στιγμη.
Με κατι απλο μπορει να εννοηθουν πολυ μεγαλα πραγματα..Εξαλου,και μεις μικροι δεν ημασταν καποτε..?

5 συμβουλες...για να προσεχετε!

01. Πως μπορείς να κάνεις έναν άντρα να πάρει τα χέρια του από πάνω σου;- Παντρέψου τον.

02. Πως θα κάνεις τον άντρα σου να αγαπά μόνο εσένα και καμιά άλλη;-Γίνε η γραμματέας του.

03. Οι άντρες είναι υπέρ των προγαμιαίων σχέσεων.- Μέχρι να αποκτήσουν κόρη.

04. Πως θα πνίξεις έναν άντρα;- Κόλλησε ένα πορνοπεριοδικό στον πάτο της πισίνας.

05. Αν είσαι ερωτευμένη με το χαμόγελό του ....... Μην κάνεις το λάθος και τον παντρευτείς ολόκληρο !


Μην το παρουν προσωπικα οι αντρες που θα διαβασουν!

Αναμνησεις..

Χτες πηρα κατι παλια ημερολογια πριν κοιμιθω και αρχισα να διαβαζω..Τι το θελα??
Ηταν σαν να ζουσα ολα τα γεγονοτα που περιεγραφα απο την αρχη.Υπηρχε μια αμεσοτητα που με τρομαξε ομολογω σε καποια φαση..Και αρχισα να σκεφτομαι πως τελικα ολα επιλογες ειναι.Γιατι ανετα αν ειχα αντιδρασει αλλιως σε καποια κατασταση τωρα θα ηταν διαφορετικα πολλα πραγματα στην ζωη μου.Δεν ξερω..προβληματιστηκα κατα ποσο πρεπει να σκεφτομαι πριν κανω κατι,ποσο πρεπει να συλλογιζομαι τις συνεπειες που θα εχει αυτο το κατι στην ζωη μου μετα..Γιατι,οπως διαβασα,εκανα πολλα λαθη.Και αυτα επηρεασαν πολυ την ζωη μου και εμενα ως ανθρωπο..Αρνητικα ή θετικα δεν ξερω..
Και ενω σκεφτομουν χτυπαει η 'Γιορτη' απο τις Τρυπες στο κινητο μου (δεν ξερω αν γνωριζετε το συγκροτημα) και να σου η κολλητη μου..Τετοια ωρα αποκλειεται να μην θελει να ζητησει χαρη.Και δεν βγηκα ψευτρα.Παλι για μια τρελα απο τις γνωτες μας με πηρε..Καποιον να αναζητησουμε,καποιον να ψαρεψουμε,και αλλα πολλα.Και δεν σκεφτηκα ουτε μια στιγμη να πω οχι.Δεν σκεφτηκα τι θα γινει μετα.Τιποτα.Απλα ειπα οκ.
Συνειδοτοποιησα λοιπον,οτι οταν αναλυεις πολυ τα πραγματα δεν τα χαιρεσαι,δεν τα ευχαριστιεσαι.Γιαυτο και κατεληξα οτι παντα αυθορμητη ημουν,και ποτε δεν θα σταματησω να ειμαι ετσι.Και οτι η ζωη ειναι για να την ζεις,και οχι για να αναλυεις καθε της λεπτομερεια..
Δεν θα την σπαταλησω λοιπον..!

Απλα το λατρευω..

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο



Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.



ΙΙ.



Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.



ΙΙΙ.



Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανήσεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου



ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.


ΙV.



Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους


Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς



Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςάκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς


Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.



V.



Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανουΒυθού,
μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.



VI.



Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης
πάνω από τά βουνάτής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !



VII.



Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρήΈχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ


ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ


ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...



Οδυσσεας Ελυτης-Μονογραμμα

Φιλικη Συμβουλη!

Ξεκινηστε γυμναστηριο αν δεν το εχετε κανει ηδη!Εγω που το εφαρμοσα αισθανομαι τελεια!Ολο το αγχος,ολες οι σκοτουρες και γενικως ΟΛΑ φευγουν απο το μυαλο σου.Χτυπιεσαι,ιδρωνεις και απλα κινησε!Χωρις να σε νοιαζει τιποτα!
Και βεβαιως χανεις και κανενα γραμμαριο!Τελεια,τελεια,τελεια!
Αντε,τι καθεστε ακομα??Πηγαινετε να γραφτειτεεεεε!

Στον πυρετο του ..

Ε,ολοι η Ελλαδα μιλαει γι αυτο,να μην μιλησω και γω??
Η λεξη που ταιριαζει απολυτα στην συγκεκριμενη κατασταση ειναι : ΕΛΕΟΣ.
Ειχε προβληματα ο κοσμος,τωρα απεκτησε και ενα ακομα!Ποσα πραγματα κρυβονται πισω απο αυτο και ποσοι καλυπτουν ο ενας τον αλλον?Βγαινουν στην τηλεοραση και το παιζουν συντετριμμενοι απο το γεγονος και στην τελικη ειναι και αυτοι μπλεγμενοι μεσα.
Λες και δεν ξεραμε οτι οι πολιτικοι ειναι πιο βρωμικοι και απο τους απλυτους.Το ιδιο και οι δημοσιογραφοι.
Και το οτι εγινε μια αποπειρα αυτοκτονιας ξεχαστηκε κατευθειαν,μολις βγηκε στη φορα ενα 'ροζ' dvd.Αρα το θεμα ειναι τι πουλαει στην τελικη,οχι η ειδηση αυτη καθαυτη.
Δηλαδη ελεος,πραγματικα ελεος..Τιποτα αλλο δεν εχω να παω,ουτε θα ασχοληθω παραπανω,κανοντας τους την χαρη.
Που παμε πιαααα..

Καποιος να μας προσεχει..

Μπορει να ακουγεται λιγο μελοδραματικο..Αλλα..Ειναι καποιοι ανθρωποι στην ζωη μας που απλα δεν μπορουμε να τη φανταστουμε χωρις αυτους.Ειναι αυτοι που ειναι μερος του εαυτου μας.
Εγω ειμαι χαρουμενη που πλεον στην ζωη μου εχω τετοιους ανθρωπους.Και δεν μιλαω για τους γκομενους που ερχονται και φευγουν και ειναι σαν να μην ηρθαν ποτε.Μιλαω γιαυτους που ειναι παντα εδω,διπλα μου οταν δεν ειμαι καλα.Που μιλαμε στο τηλεφωνο για ωρες και ποτε δεν μενουμε χωρις να εχουμε κατι να πουμε.
Μπορει να ειναι λιγοι..Αλλα ειναι τοσο σημαντικοι.Και το τελειοτερο ειναι οτι δεν φοβουνται να μου δειξουν οτι μ'αγαπανε.Γιατι ολοι εχουμε αναγκη απο αγαπη,αυτο ειναι το μονο σιγουρο.Και αυτοι μου το δειχνουν με καθε ευκαιρια.Με τον πιο απλο τροπο.Με μια αγκαλια,με ενα βλεμα,με ενα γελιο.
Πηρα αφορμη απο την χτεσινη καθιερωμενη εξοδο,που συνεβη κατι και με εκανε εντελως χαλια.Εκαναν τα παντα να μου φτιαξουν την διαθεση,να συζητησουν,να προσπαθησουν να βρουν μια λυση στο προβλημα.Και το καταφεραν.Γιατι το προβλημα ηταν εμμεσα και δικο τους..Γιατι αν δεν ειμαι εγω καλα,δεν ειναι και αυτοι,και το αντιστροφο.
Γι'αυτο και γω τους ανταποδιδω τα παντα.Χωρις να φοβαμαι οτι δεν θα τα παρω πισω.Παντα τα παιρνω.Και ειμαι τοσο χαρουμενη γι αυτο.
Ειμαι σιγουρη οτι ολοι εχουμε εστω και απο εναν τετοιο ανθρωπο κοντα μας.Ειτε ειναι φιλος,ειτε συγγενης,ειτε σχεση.Αρα καταλαβαινετε για τι μιλαω..
Δεν θα τους αφησω να φυγουν ποτε απο κοντα μου.Ποτε ομως..

Μαθηματα,μαθηματα,και παλι μαθηματα..

Ειχα παραπονο απο τον ''γερο'' οτι με χασατε..
Πολυυυυ διαβασμα..Καθολου ελευθερος χρονος..Και συνεπως,καθολου αναρτησεις..
Εχω μπει σε ενα προγραμμα και ειναι ελαχιστες οι φορες που ξεφευγω απο αυτο..Αν και κουραζομαι αρκετα (εως πολυ) βγαινει κατι απο ολο αυτο.Και γιαυτο συνεχιζω.
Τον τελευταιο καιρο πολυ τσακωμος πεφτει και δεν μ'αρεσει.Μια με την μαμα,μια με την παρεα..Τι φταιει δεν ξερω..Και νευρα,πολλα νευρα απο την πιεση και την ελληψη ελευθερου χρονου..Ελπιζω να περασουν συντομα,γτ εχω βαρεθει και εγω και ολοι οι αλλοι να με βλεπω με μουτρα κατεβασμενα μεχρι το πατωμα συνεχως.Τι να κανω ομως??Αφου αυτο μου βγαινει αυτη τη στιγμη,τιποτα αλλο..
Βασικα χρειαζομαι μια ανανεωση,κατι καινουριο να ερθει και να με ταρακουνησει λιγακι.Κατι που θα με κανει να βγω απο ολα αυτα που ειμαι κλεισμενη τωρα,που θα με κανει να γελασω και να ξεφυγω.Κατι που προς το παρον ειναι πολυ μακρια οπως φαινεται.
Οταν θα σας κρατησω ενημερους.
Μεχρι τοτε,καλα να περνατε ολοιιι!!

Υ.Γ.Και υποσχομαι (ναι αληθεια,υποσχομαι!!) να γραφω πιο συχνα.

Αγαπημενο τραγουδι..

Και ενα τραγουδακι για να μην μιλαω μονο εγω..Ας μιλησει και η φωνη του Βασιλη..

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνουτα δυο σου μάτια
και χαράζουν τον αέρα
Η αγκαλιά σου είναι σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με, πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ
Σαν να μην έζησα πριν απ’ το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπό σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα, όσο αντέξεις
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Πάρε με, πάρε με...

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
Εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
Όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου
Μα σ’ αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με, πάρε με...

Φιλικη συμβουλη : Μην παψετε ποτε να ονειρευεστε..και αυτο το τραγουδι νομιζω ειναι το καταλληλο για ονειρα..Enjoy :)

Πρωην,δευτερες ευκαιριες κτλ..

Και δεν εννοω μονο τους πρωην σε σχεσεις.Το λεω γενικα.Πρωην φιλος,πρωην κολλητος,πρωην συγγενης (ναι υπαρχει και αυτη η κατηγορια). Και ερωτω εγω..Γιατι πρεπει να δινουμε τοοοοσες ευκαιριες?Και εφοσον ενα λαθος γινεται μια,δυο,τρεις φορες εμεις γιατι συνεχιζουμε να εχουμε την αυταπατη οτι τα πραγματα θα αλλαξουν? Ε,λοιπον..ποτε δεν αλλαζουν.Ουτε θα αλλαξουν.Γιατι απλουστατα,οι ανθρωποι δεν αλλαζουν.
Ε και γω βαρεθηκα να δινω ευκαιριες σε αθρωπους που δεν προκειται να αλλαξουν ποτε.Τελος,φτανει.

Α,και παραλιγο να το ξεχασω!
Καλη χρονια σε ολους και ευχομαι το 2008 να φερει οσα δεν προλαβε το 2007!!Φιλια σε ολους!!